Fragment. (consider revising)

Κάνει κρύο. Παράβλεψη όλων. Μένω ξύπνιος. Με δύο φωτογραφίες απ’ το μηχάνημα μπροστά μου. Με δυο τρεις ανθρώπους που έμειναν να περιμένουν. Στην οθόνη μου κολλάνε τα πάντα, -δε χρειάζομαι σκάνερ. Μια περίεργη επαναλαμβανόμενη κυκλική μελωδία θα γυρνάει μες-το κεφάλι μου μέχρι το πρωί. Ήρθα μέχρις εδώ για να σφίγγω τα χείλη και να κρύβομαι ο μισός πίσω από ένα άλλο κεφάλι αλλά με τα μαλλιά μου να πετάνε προδίδομαι. Θα γράψω και άλλα τίποτα να γεμίσει η σελίδα. Θα ακούσω πως με συζητάνε -xa. Θα ακούσω μ α λ α κ ί ε ς. Θα γλύψω κώλους. Θα πω μαλακίες. Μια μέρα θα γυρίσει και θα με κοιτάξει απορημένος και δε θα με κοιτάξει ποτέ ξανά και δε θα καταλάβουμε ποτέ τι υπήρξαμε. Και το πρόσωπο του θα αλλάξει και το πρόσωπό μου θα αλλάξει. Αυτή η μελωδία θα συνεχίσει να παίζει ως το πρωί, και ας με ενοχλεί ήδη. Θα κοιμηθώ και μπορεί το βράδυ που θα κοιμάμαι να δω εφιάλτες. Και μπορεί το πρωί που θα ξυπνήσω να τους θυμάμαι ακόμα. Και θα ναι όλα ξένα και ακατανόητα όπως ακριβώς είναι και τώρα. Και ας είναι όλα λάθος.