όποτε βρέχει, καμία φορά τα πρωινά

νωρίς πρωινά, μια φράση γίνεται παιχνίδι,. πωπω. τα ψευταστεράκια που ταξες, αχ και να καταλάβεις. συγνώμη, η φράση. παύω να καταλαβαίνω και παύω να πιστεύω, ξεδιπλώνεις τα μεγάλα πραματάκια σου μπροστά μου και απλά τα κοιτάω. τα κοιτάζω και φεύγω. όταν έξω απ' το πλοίο αυτό που ήθελα ήρθε μπροστά στα πόδια μου, ή μήπως πίσω- και μου τα χάιδεψε πήρα απλά μια απόφαση κέφυγα πάλι. my feet are dancing so much, κι άλλος στίχος κι άλλος στίχος / ανοίγουμε τα χεράκια -μια παλάμη για κάθε κρόταφο, τραγουδάμε τώρα. [ναι, αλλά ακούω dat politics, το πλοίο δεν είναι πλοίο και έξω απ το δεν είναι πλοίο υπάρχει ένα τσοντάδικο και αν έφυγα σήμερα θα πάω αύριο και τα πρωινά πότε δεν είναι τόσο νωρίς και αχ τα ψευταστεράκια πόσο δε τα θελα έτσι κι αλλιώς -άιντε μπούμπη