18.3.06
άγρια άλογα they die
έρποντας γυρίσαμε τον χρόνο, την εποχή της άνοιξης. κάτι έπρεπε να φοβηθώ και δεν. ο γύρος του κόσμου. πότε μου δε προστάτεψα κανέναν, το πρόσωπό σου γέμισε γραμμές και γω κέρδισα μια φαρδιά πέτρα κρυμμένη πίσω απ το μέτωπο. η μεγάλη έξοδος, οι μεγάλες πόρτες -πρέπει να καθίσω. τις ξες τις χαραμάδες, και τα κλειστά μάτια πίσω απ αυτές. έκλαψα μόνο για μένα. στο τέλος φοβάμαι τα πάντα. μένει να κάνω αυτό που θέλω να λέω.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
and live
Those clouds you saw yesterday
were they truly real?
did the truly float across
or was that dead red a silken drapery
tied around the sky like breath?
Where was your last spring taken?
Did it bloom?
How long
Was the wait for the bus,
-The dandelion smile,
The blue rains shaking trees-
How long did they last?
Post a Comment