Είναι κυριακή βράδυ, παραμονή δεκαπενταύγουστου. Το απόγεμα στο μπαλκόνι με τη γειτόνισσα η ίδια μοναδική οικογένεια με χτες. Η ησυχία στην πόλη είναι τεράστια –σχεδόν γίνεται ευτυχία. Μετά από κρύα pasta στο μπαλκόνι και αποτυχημένη κρέμα καραμελέ τόσο ήρεμος - ακούω τις λεύκες και τα ίδια δύο κομμάτια του Robert Wyatt από ώρα when the most amazing thing happens: γλιστράω το χέρι μέσα απ’ το σορτσάκι για να διαπιστώσω το αυτονόητο –κατουρήθηκα πάνω μου –λίγο, αλλά κατουρήθηκα. Στιγμές φτιαγμένες από χρυσό.
Οι υποσχέσεις φτιάχτηκαν για να καταπατούνται. Πρέπει και γώ να φύγω. Η σειρά ‘σχεδονπορνογραφια’ θα τραβήξει εις μάκρον.
No comments:
Post a Comment