ΜΕ ΛΕΝΕ J

Παρασύρομαι εύκολα, αυτό ίσως έχει να κάνει με δύναμη χαρακτήρα και τελικά δεν έχω πολύ. Όμως ακόμα δεν ξέρω κατά πόσο κακό είναι αυτό – Take the High Road / Take the Low Road λένε, και ο καθένας τους ξέρει τι εννοούν.

Είμαι 17 και ξανθός σε μια άγνωστη πόλη, έχω κάτι κουβάρια κλωστές και με συντροφεύουν. Το μουνί μου έχει πρηστεί ο πούτσος μου δεν είναι στα συγκαλά του. Τα βράδια κάνω βόλτες στο ποτάμι. Συναντώ αγόρια και κορίτσια στο δρόμο από το γήπεδο, νυσταλέους φορτηγατζήδες σε ένταση και αστυνομικούς. Τα παπούτσια μου βουλιάζουν στο υγρό γρασίδι κι εγώ συνεχίζω να περπατάω τη μεγάλη έκταση νομίζοντας πως ακολουθώ σκιές. Με το φως δεν τολμάω να ακουμπήσω το γρασίδι, στέκομαι σε μια πιάτσα ταξί έξω από ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ αλλά ποτέ δεν μπαίνω μέσα. Κάτω από ένα τούνελ πηδιέμαι και χαζεύω τα γκράφιτι που αλλάζουν κάθε 2-3 μέρες. Με τις κλωστές μου φτιάχνω τσαπατσούλικα γρομπαλάκια χαλαρής υφής με ότι χρώματα εγώ θέλω και όπου βρω άδειο καρφί τα κοτσάρω. Όταν δεν έχω καρφιά βγάζω τις κάλτσες μου τα δένω γύρω από τους αστράγαλους και κατεβάζω πάλι τα μπατζάκια. Κάθε απόγεμα ανεβαίνω σε ένα λόφο και καθόμαστε κάτω από το άγαλμα. Η τζούλι, η τζέσσι και η τζένυ λένε με μια φωνή πως τα νεκροταφεία δεν φαίνονται από εδώ –φαίνονται όμως οι αποθήκες απαντάω και σταματάω να σκέφτομαι.