ξέρω ξέρω

είναι ένα κορίτσι –δε θα ναι πάνω από 10, το βλέπω τα απογέματα την ώρα που φεύγει ο ήλιος σε μια απέναντι ταράτσα να τρέχει μέσα απ’ τη μπουγάδα και να στριφογυρνάει γύρω από τον εαυτό του. δεν ήξερα πως υπάρχουν ακόμα τέτοια κορίτσια. νόμιζα πως ήταν κάτι παλιό.
είναι και ένα αγόρι –στα 22 αυτό. πήγα σπίτι του και μου φτιαξε βάφλες. τον είδα να παίζει με τη σκύλα του και γέλασα – ένα κυνηγητό από δωμάτιο σε δωμάτιο – οι τρίχες στη ράχη της είχαν σηκωθεί. τελικά τον άφησε να την πιάσει και αυτός την πέταξε ψηλά στον αέρα.
ΥΓ: και μια γυναίκα -μερικές φορές η ηλικία δεν έχει σημασία- που περιμένει κάτι βράδια σαν και αυτό, που η άπνοια βαράει κατακούτελα, για να βγει στο μπαλκόνι του πέμπτου να ανάψει υπομονετικά δέκα ρεσώ στη σειρά και να τεντωθεί στην πάνινη πολυθρόνα της μέχρι τα κεριά να λιώσουν ή η νύχτα να τελειώσει.