been to a marvellous

τι φάση. fuck fuck fuck. ξέρω
τι ζητάω, τίποτα δεν μένει
πια να με κρατάει.. χα
-άρπα πέντε. -αφιερωμένο στην
πολυαγαπημένη μου φίλη που ρίχνει
τα καλύτερα πάρτυ κάθε καλοκαίρι
με την αρχή του καλοκαιριού. τζzzz..
κάηκα. μπάμ μπούμ ταράτάτζούμ! -live.
Πάρε το τηλέφωνο μου ρε μαλαακα.
Άντε καλά δώστo. Γυμνή πλάτη με
σατέν ελαστικούς φιόγκους,
Πρωινό τηλεφώνημα,
Κολονάτο ποτήρι με μπύρα
σε χέρια που δεν
θυμήθηκα να δω ,και συ Μικρέ Γενειοφόρε˙
σας ευχαριστώ.

ξέρω ξέρω

είναι ένα κορίτσι –δε θα ναι πάνω από 10, το βλέπω τα απογέματα την ώρα που φεύγει ο ήλιος σε μια απέναντι ταράτσα να τρέχει μέσα απ’ τη μπουγάδα και να στριφογυρνάει γύρω από τον εαυτό του. δεν ήξερα πως υπάρχουν ακόμα τέτοια κορίτσια. νόμιζα πως ήταν κάτι παλιό.
είναι και ένα αγόρι –στα 22 αυτό. πήγα σπίτι του και μου φτιαξε βάφλες. τον είδα να παίζει με τη σκύλα του και γέλασα – ένα κυνηγητό από δωμάτιο σε δωμάτιο – οι τρίχες στη ράχη της είχαν σηκωθεί. τελικά τον άφησε να την πιάσει και αυτός την πέταξε ψηλά στον αέρα.
ΥΓ: και μια γυναίκα -μερικές φορές η ηλικία δεν έχει σημασία- που περιμένει κάτι βράδια σαν και αυτό, που η άπνοια βαράει κατακούτελα, για να βγει στο μπαλκόνι του πέμπτου να ανάψει υπομονετικά δέκα ρεσώ στη σειρά και να τεντωθεί στην πάνινη πολυθρόνα της μέχρι τα κεριά να λιώσουν ή η νύχτα να τελειώσει.

ΜΕ ΛΕΝΕ J

Παρασύρομαι εύκολα, αυτό ίσως έχει να κάνει με δύναμη χαρακτήρα και τελικά δεν έχω πολύ. Όμως ακόμα δεν ξέρω κατά πόσο κακό είναι αυτό – Take the High Road / Take the Low Road λένε, και ο καθένας τους ξέρει τι εννοούν.

Είμαι 17 και ξανθός σε μια άγνωστη πόλη, έχω κάτι κουβάρια κλωστές και με συντροφεύουν. Το μουνί μου έχει πρηστεί ο πούτσος μου δεν είναι στα συγκαλά του. Τα βράδια κάνω βόλτες στο ποτάμι. Συναντώ αγόρια και κορίτσια στο δρόμο από το γήπεδο, νυσταλέους φορτηγατζήδες σε ένταση και αστυνομικούς. Τα παπούτσια μου βουλιάζουν στο υγρό γρασίδι κι εγώ συνεχίζω να περπατάω τη μεγάλη έκταση νομίζοντας πως ακολουθώ σκιές. Με το φως δεν τολμάω να ακουμπήσω το γρασίδι, στέκομαι σε μια πιάτσα ταξί έξω από ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ αλλά ποτέ δεν μπαίνω μέσα. Κάτω από ένα τούνελ πηδιέμαι και χαζεύω τα γκράφιτι που αλλάζουν κάθε 2-3 μέρες. Με τις κλωστές μου φτιάχνω τσαπατσούλικα γρομπαλάκια χαλαρής υφής με ότι χρώματα εγώ θέλω και όπου βρω άδειο καρφί τα κοτσάρω. Όταν δεν έχω καρφιά βγάζω τις κάλτσες μου τα δένω γύρω από τους αστράγαλους και κατεβάζω πάλι τα μπατζάκια. Κάθε απόγεμα ανεβαίνω σε ένα λόφο και καθόμαστε κάτω από το άγαλμα. Η τζούλι, η τζέσσι και η τζένυ λένε με μια φωνή πως τα νεκροταφεία δεν φαίνονται από εδώ –φαίνονται όμως οι αποθήκες απαντάω και σταματάω να σκέφτομαι.

Secrets and Lies Lies Lies

Μοβ Μοβ Μοβ. Όλα είναι Μοβ, τα σύννεφα, το πεζούλι, ο Χριστόφορος που στέκεται μπροστά μου με κατεβασμένο το παντελόνι, η θάλασσα και ο ουρανός. Από μικρός πίστευα πως θα γίνω κάτι, ήθελα να γίνω κάτι –ακόμα αυτό θέλω. Προσπαθώ να απομονώσω το σεξ από την υπόλοιπη ζωή μου και να δω τι απομένει –σε λίγο θα βγει ο ήλιος πίσω μου, νομίζω πως φυσάει.
current music: The Hidden Cameras

αλήθεια λέω

Ξοδεύτηκα / να βλέπεις τα ελαττώματα εκεί, Τεράστια μπροστά σου και να παραμένεις / μη με ξαναπείς λουλούδι μου / κ.βήτα / γνώρισα και πάλι κάποιον / φράση φράση, λέξη λέξη / προΧτές βράδυ κάποιος προσπάθησε να με συνεφέρει. / Σλουρπ. Γκρουκ. / Απλά πράματα / Κάποιος τρέφεται απ’ το μάτι μου. / σιγά σιγά